Wat is het? Dít is het.¹

Over Atlantis publiceren leidt tegenwoordig vrijwel zeker tot reputatieschade. Tweehonderd jaar wetenschappelijk onderzoek heeft immers aangetoond dat Atlantis een fictie is, ontsproten aan het brein van fantasten. De oorsprong van onze beschaving hoeft niet langer onderzocht te worden. Atlantis zou een hersenspinsel zijn. De gangbare gedachte is dat rondom 3000 v.C. de oudste beschavingen ontstonden waarvan nog vele monumenten bestaan, zoals de piramiden en de zikkoerats, sphinxen, obelisken en het labyrint. We maken archeologische reizen en genieten in de musea van de meest schitterende kunstvoorwerpen maar veelal kennen we hun juiste functie niet of nauwelijks. Hun functie ontgaat ons in de regel maar de magie is nog steeds niet uitgewerkt. In werkelijkheid hebben we geen idee waarom de mens in de oudheid die enorme inspanningen verrichtte, waarvan hun nalatenschap blijk geeft. Verbijstering en verbazing alom over de grootsheid en verfijning van de gevonden voorwerpen. Met name de Egyptische bouwkunst, de piramiden uit het Oude Rijk, oefenen op ons nog steeds een ongeëvenaarde fascinatie uit. Iedere grote beschaving uit het verleden heeft met architectuur zijn niveau onderstreept. Hun bouwwerken baseerden zij op de stelling dat deze eeuwigheidswaarde moesten bezitten voor hun nazaten. De bouwwerken die de oude Egyptenaren ons hebben nagelaten werden gebouwd voor de eeuwigheid, zoals hun teksten ons laten weten.

Zij wensten dat hun fundamentele wereldbeeld niet verloren zou gaan. En toch staan wij op het punt om die kern van het oude Egypte voorgoed kwijt te raken. Hun wereldbeeld is zeker van belang voor onze kijk op de wereld. Tegelijkertijd realiseer ik me dat de ontwikkeling die wij de oude culturen toeschrijven gelijke tred houdt met de vooruitgang die wijzelf vanuit onze gedachtegang hen toestaan. Dit werkt niet alleen door in de beschouwing van hun bouwkundige werkzaamheden, doch ook in de vertaling van teksten en bij de beoordeling van hun culturele structuur. Onze beperkingen worden zodoende hun beperkingen. Verblind door de eigen fenomenale kennis van hun vakgebied, zijn wetenschappers meestal niet bereid om hun zekerheden te relativeren en er een ander licht op te laten schijnen. En zeker geen licht dat zij niet kennen en wantrouwen. Zij achten zich ontslagen van de noodzaak om eenvoudigweg te verklaren waarom we aantreffen wát we aantreffen. Slordig en zorgeloos constateren ze dat die oude volkeren dit konden zonder enige nadere overtuigende verklaring te bieden. Dit is zonder meer onbevredigend. De wetenschappelijke moed om ons verleden diepgaand en onbevooroordeeld te onderzoeken ontbreekt en stuit op gevestigde belangen en reputaties, waardoor men niet open staat voor herziening van het gangbare wereldbeeld. Het is toch de droom van elke filosoof en wetenschapper om de dingen in hun wezen te kennen en te definiëren? Een geschiedenis van het oude Egypte zonder kader is geen geschiedenis. We moeten het begin en het einde kennen, en alleen een chronologische bron als de papyrus Turijn en Oudegyptische teksten over hun verleden kunnen ons die geven. De papyrus Turijn uit de tijd van farao Ramses II (13de eeuw v.C.) legt het begin van de Egyptische geschiedenis vast in 11.248 v.C. De inhoud van de papyrus werpt de bestaande chronologie volledig omver. Zo’n vroeg begin past niet in het huidige zorgvuldig opgebouwde wereldbeeld. Hun nagelaten annalen zijn echter van belang voor ons wereldbeeld. Ze zetten ons op het spoor van oeroude achtergronden. Om deze achtergronden te achterhalen is interdisciplinair onderzoek essentieel. Een open instelling zonder vooringenomen standpunt is zelfs noodzakelijk. Waar kan hun bakermat hebben gelegen? Gaven zij de plaats van hun bakermat door aan hun nazaten? Dat zijn pertinente vragen waarop een antwoord dient te komen. Authentiek bronmateriaal en verklarende teksten zijn de grondslag van wetenschappelijke analyse.

Ik zal in mijn analyse alleen gebruik maken van Oudegyptisch tekst- en bronmateriaal. De Egyptenaren berichtten wel degelijk over hun eerste bakermat, namelijk op de binnenzijde van de westelijke ommuring van de Tempel van Horus te Edfu. Die annalen vertellen over een vulkanische eilandengroep in het westen. De Egyptenaren spraken over drie eilanden waaruit hun eerste Thuisland bestond, namelijk iw titi (Island of Trampling) en de twee eilanden, iw ‘h3 (Island of Combat) en iw htp (Island of Peace).² Uit mijn langdurig onderzoek blijkt dat hun bakermat bestond uit de uitgedoofde vulkanische tafelberg Great Meteor en de twee zogenoemde Cruiser zeebergen. Deze eilandengroep is verzonken onder de zeespiegel van de Atlantische Oceaan. “Andere zeebergen in deze regio werden in de vorige eeuw beknopt onderzocht. Uit de opgedregde kalkstenen brokken moet de conclusie getrokken worden dat bijvoorbeeld de Atlantis zeeberg uit de directe omgeving een eiland moet zijn geweest in de voorbije 12.000 jaar.”³ De tafelberg Great Meteor heeft een diameter van ongeveer 110 km. en de top ligt nu ongeveer 270 m. onder de zeespiegel. Dit roept beslist de vraag op of de zeespiegel in de afgelopen 11.000 jaar niet meer gestegen is dan tegenwoordig berekend wordt, waarbij ik denk aan meer dan 300 meter. Een fysiografische kaart van de westkust van Afrika laat talrijke rivieren zien waarvan de oorspronkelijke mondingen zich gemiddeld 500 tot 800 km. in de tegenwoordige Atlantische Oceaan uitstrekken. (Kleurkatern) Geofysici en geologen weten naar mijn mening niet hoeveel de zeespiegel werkelijk gestegen is. Zij gaan uit van 100 tot 120 meter. De toppen van de drie zeebergen moeten nog zeer lang boven de zeespiegel hebben uitgestoken, daar de Griek Homerus erover schreef en later ook de Geograaf Marcellus de restanten van de drie eilanden kende. Vermoedelijk was dit nog omstreeks 1000 v.C. het geval en toen bekend. De eilandengroep staat op een aardglobe die door de Fransman Oronteus Finaeus in 1531 werd gemaakt. De ligging van deze verzonken eilandengroep is onweerlegbaar. Op dezelfde aardglobe staat merkwaardig genoeg ook het continent Antarctica afgebeeld, iets wat in essentie eigenlijk niet mogelijk is. Antarctica werd namelijk voor de eerste maal in 1820 door de Russische expeditieleider von Bellingshausen ontdekt.

Sinds 1996 wordt door velen die het mogelijk bestaan van Atlantis serieus nemen verondersteld dat Antarctica het bewuste continent zou zijn.⁴ Plato deelde echter expliciet mee dat het eiland Atlantis in de Atlantische Oceaan lag, voorbij Gibraltar, in het verleden Zuilen van Heracles genoemd.

Mogen we redelijkerwijs verwachten dat geleerden hun aandacht richten op verzonken eilanden in de Atlantische Oceaan die nu niet langer bestaan? Natuurlijk, maar de wetenschap heeft deze kwestie nooit voldoende serieus genomen omdat dit het gangbare wereldbeeld verstoort. De genoemde eilandengroep is namelijk het restant van het door Plato beschreven ‘continent’ Atlantis. De Griekse naam Atlantis komt overigens in de Oudegyptische tekst niet voor, alleen de drie eerder genoemde namen.

Vanaf 1985 vond ik in de loop van de tijd geografisch materiaal dat eerder ten dele incompleet werd gepubliceerd in andere boeken.⁵ Na jarenlang speurwerk vond ik in 2005 de restanten van het eilandenrijk via een satellietfoto van de NASA met de titel De Nacht valt over Europa. Strijklicht valt over de Atlantische Oceaan waardoor verzonken zeebergen of eilanden zichtbaar worden. Ik kijk en ontdek de geomorfologische overeenkomst tussen de drie zeebergen en de drie piramiden van Gizeh. Dit boek beschrijft de resultaten van mijn onderzoek. Oudegyptisch tekst- en bronmateriaal over hun eerste bakermat, waarvan de naam de Egyptenaren bekend was wordt voor het eerst gepubliceerd. Op zich uitzonderlijk, omdat dergelijke informatie volgens egyptologen totaal zou ontbreken. Bijzonder, omdat de oorsprong van de Osiris-religie verweven was met de landschappelijke vorm van de eilandengroep. Geomorfologie aan de basis van hun ondoorgrondelijke religie? Ja, exclusief, omdat deze landschappelijke vorm als drie kunstmatig gebouwde bergen gekopieerd werd in Gizeh, op dezelfde breedtecirkel. De afstand tussen de lengtemeridianen is precies 60°. Nu de restanten van Atlantis eindelijk gevonden zijn, kunnen we ons gaan richten op een nieuw wereldbeeld. Het bijgevoegde kleurkatern geeft de bijzonderheden weer.

Voetnoten
1 Passage uit de column van Jacobine Geel d.d. 9 april 2012 bij Omroep Max, gebaseerd op een gedicht van Esther Jansma (2006).

Het hoefde alleen maar gevonden te worden. Iemand moest ernaar kijken en zeggen wat is het, dit is het, en daar was het. Fantastisch. Hier geen godenhand die uit het niets zon, maan en sterren schept. Neen, hier zijn het ogen die zien, is er iemand die kijkt en zegt ‘Wat is het, dít is het’. Geen schilder die de eerste streek verf zet op een leeg doek, maar iemand die iets aantreft – een scherf van een beker, sporen van greppels, resten [uit het] verleden – die nieuwsgierig wordt, en die wat oud is nieuw maakt, nieuw leven inblaast door de kracht van de herinnering en met hulp van de verbeelding. Wat is het? Dít is het.

Onmisbaar en van levensbelang is dit vermogen onszelf voortdurend uit te vinden in het nu. Iemand moest zeggen: ‘Wat is het? Dít is het’. Moest, want als de tijd daar is, nooit meer hier zou kunnen komen, nooit meer nu worden, dan is zou – zo lijkt het – toekomst ondenkbaar, onbestaanbaar.

Herschepping is voortdurend nodig….

2 E.A.E.Reymond, The Mythical Origin of the Egyptian Temple , p.12-13; Edfu texts IV.358,13 en VI. 181,11-13.

3 J.Verhoef, A Geophysical study of the Atlantis-Meteor Seamount  p.14. (Heezen et al, 1954; Heezen and Hollister,1971).

4 Rose en Rand Flem-Ath, Atlantis, wereld onder ijs (1996).

5 W.H.Zitman, Kosmische Slinger der Tijden  (1993); Sterrenbeeld van Horus  (2000); Egypt: ‘Image of Heaven’  (2006).