Leestafel

Zitman schrijft ergens in dit een boek, dat een zoektocht naar Atlantis niet echt serieus zal worden genomen onder de huidige gevestigde Egyptologen. Hij zegt zelf: “Over Atlantis publiceren leidt tegenwoordig zeker tot reputatieschade.” Toch gaat het boek van Zitman over deze zoektocht naar het oude land van de Egyptenaren. In de loop van de geschiedenis is men na allerlei, ook wetenschappelijke, zoektochten tot de conclusie gekomen dat Atlantis niet werkelijk heeft bestaan. Er is namelijk nooit wetenschappelijk aangetoond waar dit, door Plato als eerste genoemde, eilandenrijk dan zou hebben gelegen. Zitman analyseert echter in dit boek zijn overtuiging dat Atlantis wel degelijk heeft bestaan en hij probeert ook aan te tonen waar dit eiland gelokaliseerd kan worden in onze huidige wereld.

Ik ben een leek op dit gebied, dus ik kan niet beoordelen of de argumenten en de in het boek uitgebreide analyse van Zitman daadwerkelijk hout snijden. Wat wel opvallend is, is dat Zitman zich voornamelijk baseert op het werk van de vrouwelijke egyptoloog Dr. E.A.E. Reymond, aan wie hij zijn boek ook opdraagt. De schrijver meent dat het te betreuren is dat deze Engelse egyptoloog in 1986 is overleden, aangezien ook zij op het spoor was van het daadwerkelijk bestaan en de huidige locatie van Atlantis. Deze Dr. Reymond zou, volgens Zitman, als een van de weinigen in staat zijn geweest om de kern van de Edfu-teksten te doorgronden en te begrijpen, waarin het eiland van de vorige wereld, Ogygia, zoals de Egyptenaren Atlantis in hun oude geschriften noemen, wordt beschreven. Daarnaast verwijst Zitman veel naar zijn boek Het Horus Enigma om zijn theorieën te onderbouwen.

Eveneens opvallend in het boek, is dat Zitman zijn onvrede over de opvattingen van de gevestigde egyptologen ten aanzien van Atlantis niet onder stoelen of banken steekt. Ik ben zelf altijd wel gecharmeerd van wetenschappers die niet zonder meer meegaan in wat als consensus in een bepaald vakgebied wordt beschouwd en daar steeds kritische vragen bij blijven stellen. Ware wetenschappers twijfelen altijd, hoorde ik deze week nota bene in een reclame op de televisie zeggen en in die zelfde reclame dat er zonder twijfel geen echte discussie mogelijk is. We weten inmiddels sinds ‘het geval Stapel’ ook waar teveel ‘u vraagt, wij draaien’ in de wetenschap toe kan leiden. Zitman spreekt echter, naar mijn mening, wat al te recalcitrant over zijn ‘vakgenoten’, waardoor het lijkt alsof hij daarmee zijn gelijk zou willen halen met dit boek. Dat laatste vind ik jammer, aangezien hij voor mijn gevoel dan ook de discussie op slot gooit door te suggereren dat hij niet twijfelt aan zijn gelijk.

Ik heb het boek overigens met veel belangstelling gelezen en ik kan als leek alleen maar hopen dat ook wetenschappers die goed op de hoogte zijn van deze materie dit ook zullen doen. Zij zullen beter kunnen beoordelen of het, voor mijn gevoel, genoemde hoofdargument van Zitman zou kunnen kloppen. Zitman beweert namelijk dat er een samenhang bestaat tussen de astronomie van de oude Egyptenaren en hun infrastructuur en dan met name het gehele piramideveld. Door goed te kijken naar dit piramideveld en de samenhang daarvan met andere oude culturen als Stonehenge (Engeland), Teotihuacan (Mexico) en Tiahunaco (Bolivia) is het volgens Zitman mogelijk het verdwenen Atlantis te lokaliseren. Bovendien zou het piramideveld een exacte kopie van Atlantis zijn, meent Zitman. Ik ben benieuwd naar de reacties uit de wetenschap die dit boek van Zitman gaat opleveren.

Willem Zitman (1941) studeerde bouwkunde en astronomie (antieke astronomie en chronologie). Hij specialiseert zich in egyptologie en doet onderzoek naar het ontstaan van het oude Egypte.