Kleurkatern

fig.1 Kaart van de westkust van Afrika met de Atlantische Oceaan. In de Atlantische Oceaan liggen de Canarische eilanden, Madeira en de Azoren. Omcirkeld in rood zijn de drie verzonken eilanden van Atlantis goed zichtbaar. De top van de Great Meteor bevindt zich ‘slechts’ 270 meter onder de zeespiegel.

 

 

 

 

fig.2  Landkaart van het noordelijke deel van het continent Afrika. De 30º noorderbreedtecirkel wordt in rood weergegeven waarop in het westen de zeebergen Great Meteor en de 2 Cruiser zeebergen in de Atlantische Oceaan staan. In het oosten bevindt zich de hoogvlakte van Gizeh met de 3 piramiden van Khufu (Cheops), Khafre (Chephren) en Menkaure (Mykerinos). De afstand tussen beide objecten, gemeten tussen de lengtemeridianen bedraagt nauwkeurig 60º. Dergelijke geodetische nauwkeurigheden verwijzen naar oeroude geografische kennis op basis van de grootte van de aarde waarbij de Egyptenaren hun nazaten doelgericht verwezen naar hun eerste bakermat.

fig.4 Fysiografische weergave van de westelijke kust van Afrika. De mondingen van de rivieren tussen 30º noorderbreedte en 20º zuiderbreedte lopen over een afstand van ca.500 tot 800 km. door tot in de huidige Oceaanbodem. Deze sterk verlengde rivieren vertellen ons dat de zeespiegel van de Atlantische Oceaan veel lager heeft gestaan dan de door geologen veronderstelde zeespiegel. Of het continent Afrika is aan de westzijde met een enorme kracht omhoog gedrukt omdat mogelijk de Atlantische aardschol (Caraïbische) onder het Afrikaanse continent werd gedrukt, met als gevolg dat het Atlantische plat naar beneden zonk. Het profiel van de westelijke kust bevestigd dat. De enorme uitgestrektheid geeft een indruk van het geweld waarmee deze prehistorische catastrofe gepaard moet zijn gegaan.

fig.5 Geomorfologische weergave van de 3 verzonken eilanden van Atlantis, waarvan het zuidelijk gelegen eiland de naam Great Meteor draagt en de 2 van minder belang zijnde eilanden worden tegenwoordig Cruiser Seamounts genoemd. Het vulkanische eiland iw titi, ‘Island of Trampling’, de Great Meteor, was het belangrijkste eiland waarop de schepping plaatsvond volgens de Edfu annalen (Edfu IV. 358,13 en VI. 181, 12 en 13). Het eiland rees hoog op uit de vlakte en bevond zich aan de uiterste rand van de ‘bekende’ aarde (Ges-wa’ret). De overeenkomst met de 3 piramiden op de hoogvlakte van Gizeh is bijzonder treffend. Gizeh was en is een toonbeeld van een bergmassief maar vooral een kopie van Atlantis.

fig.6 In een intrigerend artikel veronderstelt Prof. El Baz dat de drie piramiden van Gizeh met de Grote Sphinx ontworpen en gebouwd werden volgens een gelijkvormig model dat in de regio van de Kharga oase in de Westelijke Woestijn van Egypte staat. El-Baz schreef wanneer je in de Sahara reist, dan kun je je verwonderen over de zandduinen die zijn ontstaan onder invloed van de wind. Delen van de Sahara bestaan uit 40% zand met stukken steen en kiezelstenen aan de oppervlakte, terwijl zandduinen het landschap domineren. El-Baz vroeg zich op een zeker moment af of de vroege Egyptenaren geïnspireerd werden door de door de wind gemaakte geërodeerde kegelvormige bergen (yardang, erosie van graniet en basalt) in de Sahara. Dat lijkt me discutabel, omdat in dat geval ongetwijfeld voor de kegelvorm gekozen zou zijn, en niet voor de piramidevorm. Plausibeler is dat de drie bergen van hun bakermat model hebben gestaan voor de drie piramiden van Gizeh.

 

 

fig.7 Kaart van de bodem van de Atlantische Oceaan met de Midden-atlantische Rug. Op die kaart staat een gestippeld gebied waar het gebruikelijke paleo-magnetische strokenpatroon ontbreekt, waardoor de contouren van een groot eiland als vanzelf zichtbaar worden. De Azoren zijn onderdeel van dat gebied.
De 3 eilanden Great Meteor en Cruiser Seamounts zijn goed zichtbaar.

 

 

 

 

 

 

fig.8 Weergave van de zeeberg (guyot) Great Meteor.

 

 

 

 

 

fig.9 Op de wereldkaart van Oronteus Finaeus uit 1531 draagt het eiland van de Schepping de naam Vauni. Vauni is de zeeberg Great Meteor en ook die van het eiland Ogygia. Het eiland ligt nu 270 m. onder de zeespiegel. Gaan we ervan uit dat de Griek Homerus in de achtste eeuw voor Christus bekend was met deze zeeberg dan is de zeespiegel sindsdien sterk gestegen of de bodem van de Atlantische Oceaan is honderden meters gezakt.

 

 

 

 

 

 

fig.10 Aardglobe waarop in rood de oude culturen van Gizeh (Egypte), Stonehenge (Engeland), Teotihuacan (Mexico) en Tiahuanaco (Bolivia) met elkaar zijn verbonden. Het snijpunt van de verbindingslijnen is de Navel van de Oude Wereld (Atlantis). Wij leven tussen de ruïnes van een archaïsche en antieke structuur waarvan de grootse nagelaten structuur en bedoelingen van onze voorouders tot nog toe onbegrepen zijn. We herkennen zelfs die structuur niet die gemarkeerd is door gigantische prehistorische bouwkundige werken. Na de ondergang van het ‘Eiland van de vorige wereld’ door een wereldomvattende catastrofe wensten zij in elk geval vier locaties, centra van astronomisch-religieuze aard, voor de eeuwigheid te bewaren.

 

 

 

 

fig.11 Oudegyptische voorstelling van de 4 hoekpunten van de oude wereld met op de hoeken 4 bavianen. In het centrum bevindt zich het oerwater, de oceaan waarin de bakermat verzonk. Dit is een vereenvoudigde voorstelling van de structuur die in fig.10 beschreven is.

 

 

 

 

 

 

 

fig.12 Een voorstelling uit de Azteekse Codex Mendoza met de 4 hoekpunten van de oude wereld en in het centrum de adelaar.

 

 

 

 

 

 

 

fig.13 Tijdens het overstromings-seizoen (Achet) trad de rivier de Nijl buiten zijn oevers en stroomde het water tot in de nabijheid van de hoogvlakte van Gizeh. De aanblik van de piramiden van Gizeh op de hoogvlakte met het water aan de voet daarvan herinnerde de Egyptenaren aan hun eerste bakermat. Aan het einde van het 4 maanden durende overstromings-seizoen werd het Osiris-festival gehouden waarbij de herinnering levend werd gehouden aan de god Osiris die ‘verdronk’ in de Nijl. Osiris was voor de Egyptenaren de geheimzinnige kracht die de bodem vruchtbaarheid schenkt en op elk vergaan een nieuw leven liet volgen. De Osiris-religie was wedergeboorte en opstanding in optima forma, voor mens, flora en fauna. Osiris was voor de Egyptenaren kiemkracht en zaadmoment. De her-stichting van hun vroegere Thuisland op de hoogvlakte van Gizeh was de wedergeboorte van de Osiris-religie. Daar herbouwden zij het ‘Eiland van Osiris’, het ‘Eiland van de vorige wereld’. Waarom de Nijl onlosmakelijk met Osiris in verband moet worden gebracht, blijkt uit het feit dat aan het einde van het seizoen Achet van 120 dagen, de sterfdag, begrafenis en wederopstanding van de god Osiris betreurd en gevierd werd. Negentien dagen voor het einde van het Achet-seizoen begonnen de feesten van het Osiris-festival te Abydos. Op de laatste dag van het overstromingsseizoen IV Achet 30 vierde men de wederopstanding van Osiris door het oprichten van de Djed-zuil, als ‘hemelsteun’. Op de eerste dag van het volgende seizoen I Peret 1 werd de troonsbestijging van Horus, de zoon van Osiris, gevierd.

fig.14 Weergave van de door water omringde berg Aztlan van de hand van de Azteken.
De verwantschap van Aztlan met Atlantis toont de etymologische overeenkomst aan.